Als klein meisje was ik al ijverig aan het werk met mijn handen. Zo herinner ik me nog die eerste poppenkleedjes die ontstonden op de handnaaimachine. En met klamme handen schoof die katoenen draad over de naalden. Gelukkig ging dit breien, haken en naaien al snel beter want in die tijd was het een aardig middel om “mijn garderobe” uit te breiden. Ik koos voor een theoretische studie maar al gauw zat ik toch hier in Leuven op de academie. Een vijfjarige weefopleiding bracht de textiele werkvormen weer helemaal terug. Na jaren van weven hebben de manden hun plaats veroverd. Hier thuis werk ik vooral met wissen. Maar soms zijn die niet voorradig. Zo heb ik ook manden met zeewier gemaakt. Schors, papier, touw, … alles wat soepel is wordt gebruikt.
Maar er ontbrak iets, nl kleur.
En dat is nu helemaal terug. Met het haken en het borduren kan ik nu alle kanten op en het is heerlijk om al die gekleurde draden terug te zien. Ook het werken op de Steinerschool heeft me veel bijgebracht. Maar dat is nu helemaal gedaan zodat er tijd vrijkomt om andere wegen in te slaan. Tijd dus voor nieuwe dingen of soms ook nieuwe vormen van oude technieken.
Er valt dus heel wat uit te proberen!
Zo heb ik het plantaardig verven opnieuw ontdekt maar waar vroeger toch behoorlijk wat chemische producten werden gebruikt gebeurt het nu heel wat milieubewuster. En dan is er natuurlijk het eco-printen met zijn mooie en altijd verrassende afdrukken van blaren en bloemen. Het “slow stitching” verbindt dit alles. Wat is er leuker om op die mooi geverfde stof met de prints van bladeren erop al die kleine steekjes te maken?
Heb je vragen, stuur me gerust een berichtje.
Kristien